Ultra enteresan bir dönemden geçerken uzun zamandır ziyaret edemediğim bloguma hem bir bakayım hem de biraz iç dökmek üzere geleyim dedim…
Uyarı: Bu bir seyahat yazısı değildir. Zaten uzunca bir süre de dolu dolu seyahat yazısı yazmak mümkün görünmüyor gibi ne yazık ki… Son yazılarımda hep doların yüksekliğinden şikayet edip yurtdışına gidememekten dert yanarken, şu anda gelinen nokta, eğer burnunu kapıdan dışarı çıkabiliyorsan buna şükret!
Umuyorum ki herkes sağlığı yerinde, hem akıl hem ruh hem de beden sağlığı yerinde bu süreci atlatabilir ve hepimiz normal hayatlarımıza kaldığımız yerden devam edebiliriz.
Yıl 2020… Aslında tüm dünyada daha öncesinde başlayan ve ülkemizi ise yasaklarla beraber Mart ayından beri etkisi altına alan Covid-19 salgını ile karşı karşıyayız. Her gün hastalık sayısı ve ölü sayısı artmakta. Bazılarımız evden çalışabilme lüksüne sahip, bazılarımız değil. Bazılarımız maaşlarını alarak yaşam standartları çok da etkilenmeden hayatta kalmaya devam edebiliyorlar. Bazılarımız ise belki iş yerlerini kapıyor, geçim sıkıntısı ile yüzyüze kalıyor. Okul çağındaki çocuklar okula gidip teneffüslerde zıpladıkları, koştukları, her türlü yaramazlığı yaptıkları okul koridorlarını arşınlayamıyor, online olarak eğitimlerini devam ettiriyorlar. Anaokul çağındakiler ne anaokula gidip yaşıtlarıyla sosyalleşebiliyor ne de oyun parklarında itişip kakışabiliyorlar. Hakikaten herkes için çok zorlu bir dönemden geçiyoruz. 80 yaş üstündekiler bunu da mı gördük derken, 3 yaşındakiler acaba bu maske taktıkları, ikide bir ellerine kolonya döktüğümüz dönemi hatırlayacaklar mı ve hatırlayacaklarsa da nasıl hatırlayacaklar?
Hatırlamak derken, kim çocukluk dönemine ait anılarını hatırlıyor? Şu anki çocuklar çok şanslı, her anları videoya çekiliyor, her anları hemen fotoğraflanıyor. Çocukların ileride bu anları hatırlamasına yardımcı olacak bu videolar ve fotoğraflar mı, yoksa hakikaten hatırlayacaklar mı?
Kendime ait parmakla sayılacak kadar az sayıda anımı hatırlıyor oluşum ve üstelik bunların bazılarının da hiç yaşanmamış olması, nasıl bir düş dünyasında var olmak acaba? Ekin şu anda 3 yaşında olmasına rağmen, geçen yıl giydiği bir kıyafeti hatırlayıp onu arayabiliyor ya da şunu şöyle yapardım bebekken – kendisi 3 yaşında tekrar üstünü çizeyim 😊 – diyerek hakikaten de hatırladıklarını görünce gözüm fal taşı gibi açılıyor hayretler içerisinde… Ne yiyip içiyorsunuz diyeceğim ama kendi çocuğuma ne yedirdiğimi de biliyorum 😊, cin gibiler cidden! Gelelim benim hatırladıklarıma, Fatih´deyiz, sokakta oyun oynuyorum, o zamanların Fatih´i şimdiki halinden çok uzakta, annelerimizin sokakta oyun oynamasına izin verdiği dönemlerden, öyle orada burada Arapça kelimelerin yazılı olmadığı zamandan… Neyse başı hafif bağlı olarak baş örtüsü takan bir teyze geliyor, kolumdan tutup çekiştirerek kaçırmaya çalışıyor. Bu olayı nedense çok net hatırlıyorum ama annemlerde böyle bir olaya dair anı kesinlikle yok! Yani nasıl bir hayal dünyasında yaşıyormuşum, ben de merak içindeyim. Diğer anım ise, yaşımı hatırlamıyorum ama küçüğüm, babam kapıyı çalıyor, eve girerken benim de sevinçle babamı karşıladığım konuşmamın kayıt cihazı ile kaydına dair bir anı… Ama ne yazık ki bu da hayal dünyamdan…O zaman bizim evde kayıt cihazı ne gezer diyor annem… Neyse allahtan hatırladığım ve gerçek olan bir anım da var, yine Fatih´deyiz, 6. katta oturuyoruz. Apartman boşluğu olan eski binalardan hani…Tüm çocukluğum mutfağın bir metrekarelik balkonunda geçti diyebilirim yan binadaki komşu evin çocuğu ile balkondan balkona oynarken ya da küçücük balkonda kendi kendime evcilik oynarken. Neyse gelelim asıl anlatacağım anıya… Mevsimlerden kış. Ev malum soba ile ısınıyor, sanırım ben hastayım diye hepimiz aynı odada uyuyoruz. Annemlerin kendi odalarındaki yatağında elektrikli battaniye var, ama o gece katlayıp yatağın üzerine koymuşlar ve o gece fişe takılı unutmuşlar. İçeride yangın çıkıyor, komşular bir şekilde haberdar ediyor gecenin bir vakti. Evin ön tarafına geçiş yok, alev alev. O an sanırım bir kal geliyor bizimkilere ve beni yan komşuya elleri ile 6. kattan uzatarak göndermeyi düşünüyorlar. Ya tutamasa karşı taraf beni düşürselerdi ve yangından sağ salim çıksalardı ne olurdu halleri… Ya da ben sağ çıksaydım da ailemi kaybetseydim benim halim ne olurdu…. Aman neyseki bırakmama kararı almışlar da çok şükür hep beraber hayattayız 😊 Bir bu anım hayal ürünü değil en azından, annemler de hatırlıyor bunu bari, güleyim mi ağlayayım mı bilemedim gerçekten 😊
Diyeceğim şu aslında, çocukluk anılarımızı kaç yaşından itibaren hatırlayabiliyoruz acaba? Bazılarımız pek çok detayı hatırlarken nasıl oluyor da bazılarımız pek birşey hatırlayamıyoruz.. İnsan zihni ne kadar enteresan değil mi? Tek ümidim evimizin neşesi biricik oğlumun şu Covid dönemini sadece ve sadece güzel anıları hatırlayarak, oyun parklarında doyasıya sallanmasına ya da yaşıtları ile oynamasına izin vermediğimiz için gelişimine olumsuz etki bırakmadan bu süreci atlatması. İçinde bulunduğumuz dönemin tek ama tek güzelliği evden çalışıyor olmamız ve her ne kadar gün içinde her daim yanında olamasam da içeride bakıcısı ile bıcır bıcır konuşmalarını dinleyebiliyor, onun gün be gün büyüyüşüne tanıklık ediyor olmam. Umarım güzel anılar biriktirerek, yakın çevremizde acılar yaşamadan bu süreci geçirebileceğimiz, maske, dezenfektan ve kolonya üçlemesine ihtiyaç duymadığımız, bu günleri gülerek yadettiğimiz, yeniden dünyaları keşfedeceğimiz günler gelmesi ümidiyle şimdilik hoşçakalın! Ekin´in deyimiyle – annesini ve babasını sürekli callda ve email atarken gören kuzudan da bunu beklerdik tabi 😊 – lütfen dışarı çıkar mısınız, bir email atıp call yapacağım 😊 Şimdilik müsadenizle, sizleri Ekin´in videosu ile başbaşa bırakıyorum 😊
Video: https://1drv.ms/v/s!Ap6S41BlbSkC3BH2PkcElai2dsOg?e=N01uxH
aktivitemidediniz 